ديواري پر از اسم
راجر واترز به استقبال سی سالگی «دیوار» رفته است. شاهکار بی بدیل پینک فلوید به چهارمین دهه ی حیات خویش پای می گذارد. گرچه میان مردان پینک فلوید فاصله افتاده است، اما در شکوه آثارشان خللی وارد نیامده است. صدای اعتراضی پینک فلوید، همچنان الهام بخش مردمان خسته از درد و ستم است، صدای خشم است، اما خشمی که حق زیستن خود را طلب می کند. شاید از همین روست که واترز در یادبود سی سالگی دیوار، جان باختگان راه آزادی، آنان که حق زیستن طلب می کردند را فراموش نکرده است. قربانیانی از ملیت های متفاوت، باورداشت هایی ناهمگون، اما سرنوشتی که برای جملگی شان غمبار بوده است. در میان تابلوهایی که بر این «دیوار» آویخته اند، البته ایرانیان بسیاری را می بینیم، از جان باختگان جنگ هشت ساله تا جان باختگان سبزاندیشی که در خیابانهای تهران حق زیستن خود را طلب می کردند. «دیوار» پینک فلوید گواهی می دهد به آنکه زیستن در هنگامه ی استبداد، چه آسان رویاها را واژگونه می کند، چه سهل بر چهره ی آزادی تیغ می کشد!
عکسهایی که مشاهده میفرمایید مربوط به یکی از این کنسرتهاست (Philadelphia-Wachovia Center و در تاریخ هشتم نوامبر 2010) و با مرحمت دوستی ناشناس به دست ما رسیده است
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر